Duits wijsgeer (Hetersen in Holstein 1 Nov. 1865 - Achern 19 Juli 1935), hoogleraar in de wijsbegeerte aan de Technische Hogeschool te Karlsruhe, verwekte opzien door zijn loochening in zijn boek Die Christus-Mythe van het historisch bestaan van Jezus. In de filosofie is hij een aanhanger van Ed. von Hartmann.
Diens leer van het onbewuste werkt hij uit tot een „concreet monisme”: God en de wereld zijn identiek. Vanuit het ik bestaat geen toegang tot de absolute werkelijkheid. — Drews was verder oprichter van de „Monistenbund”.Bibl.: Die Lehre von Raum und Zeit in der nachkantischen Philosophie (1889); Das Ich als Grundproblem der Metaphysik (1897); Ed. v. Hartmanns philosophisches System (1902); Nietzsches Philosophie (1904); Die Religion als Selbstbewusstsein Gottes (1906); Der Monismus (1908); Die Christus-Mythe (1909); Die Petrus-Legende (1910); Geschichte des Monismus im Altertum (1913); Das Markus-Evangelium (1921); Psychologie des Unbewussten (1924); Die Entstehung des Christentums aus dem Gnostizismus (1924); Die Marienmythe (1929); Wagners Parsifal und das Christentum (1933); Deutsche Religion (1934).
Lit.: J. A. dèr Mouw, Kritische Studies (1906); Selbstdarstellung in: Die Philosophie der Gegenwart in Selbstdarst., V (1924).
