(afstamming). Wanneer men de afstamming van iemand aanschouwelijk wil voorstellen, doet men dit door een stamboom van zijn familie.
Zo maakt men bijv. in de genealogie regelmatig gebruik van stambomen. Ook als men wil onderzoeken, hoe een eigenschap of ziekte in een familie wordt overgeërfd, moet men gebruik maken van stambomen. De in de genealogie gebruikte gaan meestal uit van één voorvader en tonen dan zijn afstammelingen (descendenten). Veelal zijn in hoofdzaak de naamdragers van de stamvader aangegeven, dus zijn mannelijke nakomelingen. Een dergelijke stamboom volgens de descendentie is echter voor een erfelijkheidsonderzoek te onvolledig. Daarom gaat men ook wel anders te werk en stelt men een stamboom volgens de ascendentie op. Hierbij gaat men niet uit van iemand, die in het verre verleden geleefd heeft, maar van een nu levende of eerst onlangs overleden persoon (proband) en men schrijft dan al zijn voorouders op. Het aantal hiervan verdubbelt zich met iedere generatie, zodat iemand, die nu leeft sinds het begin der jaartelling ca 18 billioen voorouders gehad zou moeten hebben. Dit is natuurlijk niet zo geweest; het aantal was veel kleiner. Dit schijnbare verlies van voorouders komt, doordat er in een dergelijke stamboom vaak dezelfde namen voorkomen, d.w.z. enige er in vermelde personen hebben dezelfde voorouders en zijn dus familie van elkaar. Een bezwaar van een stamboom volgens de ascendentie is dat alle zijlinies er in ontbreken en juist deze zijn voor het erfelijkheidsonderzoek van groot belang. Daarom gebruikt men hiervoor, zo mogelijk, liefst beide soorten stambomen.DR A. DE FROE
