aartsbisschop van Parijs (St. Rome de Tarn 27 Sept. 1793 - Parijs 27 Juni 1848), werd in 1818 hoogleraar in de theologie, in 1821 vicaris-generaal en vervolgens coadjutor van den bisschop van Straatsburg.
In 1834 werd hij lid van het domkapittel van Parijs, in 1840 aartsbisschop. Tijdens het Julikoningschap voerde hij oppositie tegen minister Guizot over de vrijheid van confessioneel onderwijs. Hij sloot zich dus bij de voorlopige regering van de Tweede Franse republiek aan. Tijdens het Juni-oproer (z Februari-revolutie) begaf hij zich met zijn crucifix tussen de strijdende arbeiders en soldaten. Ofschoon zijn doel, de vrede te herstellen, een ogenblik bereikt scheen, werd hij plotseling in de rug getroffen, waarschijnlijk door een soldaat. De dood van monseigneur Affre werd door reactionnairen misbruikt om stemming te maken tegen de Parijse opstandelingen. Auteur van het Gallicaanse Essai historique et critique sur la suprématie des papes et de l’église (1829) en Introduction philosophique à l’étude du Christianisme (1844).Lit.: Gruice, Vie de Denis-Auguste Affre (1849).
