Frans opera- en blijspeldichter (Parijs 13 Nov. 1710 - 12 Mei 1792), verwierf op jeugdige leeftijd, toen hij nog banketbakker was, door zijn gedicht La France délivrée par la Pucelle d’Orléans in de Jeux floraux de ereprijs, koos daarop de letterkundige loopbaan en schreef blijspelen waarin liedjes gezongen werden op een nog niet bekende wijs (zgn. ariettes ; wanneer de wijs reeds bekend was, heetten ze vaudevilles), die men opéras-comiques noemde, vooral voor de Opéra Comique te Parijs. Met zijn Chercheuse d'esprit (1741) werd hij beroemd.
Zijn stukken zijn een eerste, zwakke poging om naar de „natuur” terug te gaan, ook in de décors, maar blijven vol coquetterie en geestigheid. Pas J. J. Rousseau zal de volkomen terugkeer tot de natuur prediken. Naar Favart is een der kleinere straten naast de Opéra Comique genoemd, die zelf ook wel als Salie Favart wordt aangeduid. Favart’s vrouw (Marie Justine Bénédicte Duronceray, Avignon, 15 Juni 1727 - Parijs 22 Apr. 1772) was een uitstekende actrice en heeft zeker meegewerkt aan de totstandkoming van verscheiden zijner opéras-comiques. Nadat de Opéra Comique in 1745 was opgeheven, vergezelde Favart als toneeldirecteur de maarschalk van Saksen op zijn veldtochten in Vlaanderen.Bibl. : La Chercheuse d’esprit (1741) ; Les Amours de Bastien et de Bastienne (1753; parodie op Le Devin du Village van J. J. Rousseau); Ninette à la cour (1756); Annette et Lubin (1762); l’Empirique, parodie op Mahomet van Voltaire; Théâtre (1763-1772, 10 dln). Mémoires et Correspondance littéraires (1808,3 dln).
Lit.: A. Font, Favart, l’opéra comique et la comédie-vaudeville (1894); A. lacuzzi, The European vogue of Favart: the diffusion of the opéra-comique (New York 1932).
