Frans dichter (Lunéville 29 Dec. 1873 - 17 Mrt 1907), is innerlijk verscheurd door angst en metaphysische twijfel, tevergeefs troost zoekend bij het stoïcisme of binnen het raam van de Katholieke Kerk. Eerst stond hij onder invloed van Mallarmé*, maar keerde terug tot het klassieke Franse vers en wist in prachtige alexandrijnen vorm te geven aan zijn smartelijke resignatie.
Vooral in zijn laatste bundels, naar de vorm verwant aan de Stances van Moréas, vindt men elegieën van grote schoonheid.Bibl.: Fleurs de Neige (onder de naam Héirclas Rügen, 1893); L’Art Parjure (München 1894); Joies Grises (1894); Le Sang des Crépuscules (1895); Sonnets et un Poème (1897); Le Cœur Solitaire (1898) ; L’Eros Funèbre (1900); Le Semeur de Cendres (1901) ; L’Homme intérieur, 1901-1905 (1905); Premiers et derniers vers, avec préface de St. Mallarmé (1923); Georges Rodenbach (z. p. e. j., Nancy 1893, critische studie).
Lit.: M. Gauchez, Ch. G. (1907) ; J. Ryeul, Ch. G. Vie, homme, poète (1907); A. de Bersaucourt, Ch.
G. (1912); J.-B. Hanson, Le poète Ch. G. (1935).
