vorst van Noord-Wales (Gwynedd), omstreeks 632 door Edwin van Northumbrië uit zijn rijk verdreven, keerde het jaar daarop terug en verbond zich met Penda, de heidense koning van Mercië, tegen het Christelijke Northumbrië, dat door hen geheel ten onder gebracht werd. Edwin viel in de slag van Heathfelth (633); zijn beide opvolgers werden in 634 eveneens gedood.
In hetzelfde jaar sneuvelde Cadwallon echter in de slag van Denisesburna, waar de Britten door Edwins neef Oswald verslagen werden. Ofschoon hij de laatste grote leider der Britten in de strijd tegen de Angelen was, is Cadwallon, die zich door zijn verbond met de heidenen gecompromitteerd had, in de Kymrische overlevering toch verdrongen door zijn zoon Cadwaladr, een minder krachtige figuur (gest. 664?) van wiens terugkeer de barden van Wales in de 12de eeuw echter hun verlossing van de Normandische overheersing verwachtten.Lit.: Beda, Historia ecclesiastica gentis Anglorum, II, 20 en III, 1; Nennius, Historia Brittonum, § 64; Annales Cambriae, s.a. 629, 630, 631.
