legendarische kleinzoon van AEneas en eponyme stamvader der Britten, wordt het eerst genoemd in een invoegsel in de aan Nennius toegeschreven Historia Brittonum (7de-gde eeuw), dat geïnspireerd is door de fictieve Trojaanse afstamming der Franken. Galfridus van Monmouth werkte dit gegeven zeer romantisch uit, en de Franse bewerking van diens Historia regum Britanniae (1136), Wace’s Geste des Bretons (1155), werd bekend als Roman de Brut. In Wales, waar de Trojaanse afstamming tot voor kort nog verdedigers vond, kreeg Brut dan ook de algemene betekenis van „geschiedeniswerk”.
Hier werd deze term niet slechts toegepast op pseudohistorische romans, aanvangend met de avonturen van Brutus, maar ook op ernstige kronieken, en sedert de 15de eeuw bovendien op een bepaald genre voorspellingen in dichtvorm.Lit.: G. Heeger, Die Trojanersage der Britten (München 1889); H. Ziramer, Nennius vindicatus (Berlin 1893).
