(van Lat.: bombax, katoen, gebruikt als loze opvulling van kledingstukken; vandaar: iets zinledigs, opgeblazens) noemt men gezwollen taal, waarmee een verheven stijl wordt nagebootst, zonder dat deze beantwoordt aan een innerlijke gegrepenheid van de schrijver. Deze bombast, vaak ook rhetoriek genoemd, komt telkens weder in de literatuur voor, wanneer de scheppingskracht in een bepaalde periode is verzwakt en daarnaast de uiterlijke schijn wordt gehandhaafd door het gebruiken van beelden, waarvan de poëtische waarde slechts uit de traditie kan worden afgeleid.
Intussen is het uiterst moeilijk vast te stellen in hoeverre hoogdravende taal al dan niet beantwoordt aan dichterlijk gevoel en plastisch vermogen (bijv. bij Bilderdijk); de literair-historicus zal daarom in menig geval een ander oordeel vellen dan een strijdbaar jong dichtergeslacht, dat de kunst van een vroegere periode als zinledig en hol veroordeelt.DR B. VAN DEN BERG
