Indisch dichter uit de 11de eeuw n. Chr., werd geboren in Khonamukha in Kaśmir, bereisde een groot deel van Indië, daagde overal de hofdichters uit tot een wedstrijd in de poëzie en werd ten slotte hofdichter van vorst Vikramâditya VI Tribhuvanamalla van Kalyâna in Dekan (1076-1127).
In zijn groot kâvya-epos Vikramân-kadevacarita bezingt hij in 18 zangen de geschiedenis der Cālukya-dynastie van haar mythische oorsprong tot aan zijn beschermheer. Het werk is eerder een panegyriek van deze laatste en de legenden en mythische feiten overwoekeren de historische kern. Verder schreef hij het beroemde lyrische gedicht „De vijftig strofen van verholen liefdesgenot” (Caurîsuratapañcaśikâ.). Dit zeer erotische werk schildert in de bontste kleuren de liefde tot een vrouw van hogere stand, wat aanleiding gaf tot de legende dat Bilhana deze verzen schreef op weg naar het schavot, veroordeeld omwille van een heimelijke liefdesverhouding tot een prinses. Door deze poëzie ten zeerste ontroerd gaf de vorst hem echter niet alleen vergiffenis, maar schonk hem tevens zijn dochter als vrouw. Op zijn naam staat ook nog het drama Karnasundarî.H. VAN LOOY
Lit.: M. Ariel vertaalde de „Vijftig strofen” in het Frans (Journal Asiatique, 4de ser. 11 (1848), 469-534); W. Solf in het Duits (Halle 1886), Edwin Arnold (London 1896) en E. Powys Mathers (Oxford 1919) in het Engels. Het epos werd uitg. door G. Bühler (Bombay 1875) en in het Duits vert. door A. Haack (Ratibor 1897).
