is het duidelijk waarneembaar uitspreken der afzonderlijke klanken of klankgroepen in een woord. Onder articulatie verstaat men in de taalkunde ook de wijze, waarop de klanken door de spraakorganen worden gevormd.
De juiste beschrijving daarvan is het werk van de fonetiek. Elke taal blijkt een bepaalde wijze van articulatie te hebben; men spreekt dan wel van de articulatie-basis; vroeger beschouwde men de ruststand van de organen als de basis, waarvan de verschillende articulaties uitgaan; thans heeft men ingezien dat deze ruststand geen dergelijke rol kan spelen en als articulatiebasis wordt thans het geheel der spreekgewoonten beschouwd dat aan een taal of aan een dialect eigen is. Zo wordt de Engelse articulatiebasis gekenmerkt door afwezigheid van lippenronding, de Franse integendeel door krachtige lipbewegingen, de Duitse door het afsluiten van de stemspleet vóór klinkers, enz.
