Duits beoefenaar van het strafrecht uit de school van Hegel (Strassburg, in de Uckermark 30 Nov. 1818 - Berlijn 14 Jan. 1907), werd in 1848 buitengewoon en in 1861 gewoon hoogleraar in de rechten te Berlijn. Hij grondt zijn opvatting op de gerechtigheid.
De plicht tot straftoepassing is afhankelijk van het met de straf te bereiken doel, in het belang der rechtsorde. Van zijn geschriften is het meest bekend het — voor het eerst in 1857 — verschenen Lehrbuch des deutschen Strafrechts, dat ook in vele talen werd overgezet, en vele drukken beleefde.Bibl.: De divortiis apud Romanos (1842); Grundlinien der kriminalistischen Imputationslehre (1843); Die Lehre von der Theilnahme am Verbrechen und die neuem Controversen über Dolus und Culpa (1847); Wirkungskreis des Strafgesetzes nach Zeit, Raum und Personen (1853); Grundsätze des preuszischen Strafrechts (1861); Abschaffung der Todesstrafe (1860); De impuni täte propter summam necessitatem proposita (1861); Strafgesetzgebung in Deutschland von 1751 bis zur Gegenwart (1867); Kritik des Entwurfs eines Strafgesetzbuches für den Norddeutschen Bund (1869); Lehrbuch des Deutschen Preszrechts (1876); Die Orientfrage (1878); Judentum und Christentum und ihre Zukunft (1891).
