Barnabas of “Zoon der vertroosting", eigenlijk Joses geheeten , was een Leviet van Cyprus, die reeds vroeg het Christendom had omhelsd (Handel. IV : 36). Hij verbond zich vervolgens met Paulus en bragt dezen bij de Apostelen Petrus en Jacobus.
Tevens opende hij voor Paulus een belangrijken werkkring. Door de Apostelen naar Antiochia gezonden, om er aan het hoofd te staan der jeugdige gemeente, haalde hij Paulus derwaarts, die er hem een jaar lang getrouw ter zijde stond. Gedurende een hongersnood, die in Palaestina heerschte, werd hij met Paulus uit Antiochia afgevaardigd, om liefdegaven over te brengen naar Jerusalem (44 na Chr.), en na zijn terugkeer vergezelde hij Paulus op eene zendingsreis door Cyprus, Pamphylië, Pisidië en Lycaonië, waarna hij met hem naar Antiochia terugkeerde. Vervolgens werd hij met dezen wederom naar Jerusalem afgevaardigd om er met de Apostelen te spreken over de Christenen uit de Heidenen. Daarna volgde Paulus met Silas zijn eigen weg, en Barnabas begaf zich met Johannes Marcus naar Cyprus.
Barnabas wordt in de Handelingen der Apostelen (XI: 24) een man genoemd vol des geloofs en des heiligen geestes. De Bijbel bewaart het stilzwijgen over zijne latere lotgevallen, en de berigten der Kerkvaders daarover luiden niet eenstemmig. Volgens sommigen was hij de eerste bisschop te Milaan, volgens anderen is hij, nadat hij te Rome en te Alexandrië het Evangelie verkondigd had, op Cyprus als martelaar gestorven. Ongegrond is de bewering, dat hij een Evangelie (Evangelium Barnabae) geschreven heeft en de vervaardiger is van den brief aan de Hebraeën. Misschien is de naamlooze brief, onder de geschriften der Apostolische Vaderen opgenomen, van hem afkomstig, hoewel vele geleerden het betwijfelen. Deze brief was geheel vergeten, toen Hugo Menardus dien in het licht zond en Isaäk Vossius er eene betere uitgave van bezorgde (Amsterdam, 1640).
