In het oude procesregt noemde men apostelen de brieven van verwijzing, waarbij de regter, die een vonnis had uitgesproken, waarvan een der partijen in hooger beroep wenschte te komen, den appellant naar den hoogeren regter verwees: die partij werd daardoor als ’t ware zijn apostolos, een Grieksch woord, dat afgevaardigde beduidt. Het gebruik van die brieven was in het Romeinsche regt een gevolg van den regel, dat men, om van een vonnis behoorlijk in hooger beroep te kunnen komen, de verklaring van dat voornemen moest afleggen bij den regter zelf, die het vonnis gewezen had, hetwelk men door een hoogeren regter verbeterd wenschte te hebben. Die brieven leverden nu het bewijs op, dat de partij binnen den daarvoor gestelden tijd liet appèl had aangeteekend.
Het was ook geoorloofd, dat men, in plaats van de verklaring van hooger beroep aan den eersten regter te doen, haar uitdrukkelijk te kennen gaf aan de tegenpartij, die bij het vonnis in het gelijk was gesteld. In dit geval konden de apostelen door de tegenpartij afgegeven worden en dan heetten zij apostoli conventionales d. i. door vrijwillige overeenkomst verkregen brieven. In beide gevallen was de partij, die ze verkregen had, gehouden, ze binnen den bepaalden termijn aan den hoogeren regter over te leggen.
In alle landen waar het inheemsche, waarbij het Romeinsch regt dikwijls als eene soort van hulpregt gebruikt werd, door het geschreven, in wetten vervatte regt is vervangen, is de verpligting om apostelen te vragen, ten einde in hooger beroep te kunnen komen, sinds lang afgeschaft.
