Ayrer (Jacob), of eigenlijk Eyer, was een tijdgenoot van Hans Sachs, wat jonger dan deze en naast hem de vruchtbaarste Duitsche tooneeldichter van die dagen. Van zijne omstandigheden is weinig bekend. Men meent te weten, dat hij aanvankelijk een ijzerwinkel had te Neurenberg en later den naam en het wapen aannam van het aanzienlijk geslacht van Ayrer. Vervolgens begaf hij zich naar Bamberg, waar hij wegens zijne regtskennis met eene belangrijke betrekking werd bekleed. Als een ijverig volgeling van Luther gaf hij aan Neurenberg de voorkeur; hij verwierf er in 1594 het burgerregt en het ambt van notaris en procureur. Hij overleed er in 1605.
Van zijne tooneelspelen zijn reeds bij zijn leven enkele in het licht verschenen, maar eerst na zijn dood gaven zijne erfgenamen er eene verzameling van uit onder den titel van “Opus Theatricum.” Dit bevatte 30 tooneel- en treurspelen en 36 vastenavondspelen. Daarbij werd een tweede deel toegezegd met 40 tooneel- en treurspelen, dat echter achtergebleven is. Ayrer ontleende zijne stof aan de oude en middeleeuwsche geschiedenis, aan sagen en legenden. Hij liet het geestelijk tooneelspel, te voren in zwang, geheel en al ter zijde en vestigde zijn oog op het volk. Zijne stukken gelijken op die van Hans Sachs, maar evenaren ze niet in levendigheid en naïveteit. Het liefst behandelt hij in zijne treurspelen de vreeselijkste gebeurtenissen. Men erkent, dat zijne stukken zich onderscheiden door eene krachtige, kernachtige taal.
