Alant (inula L.) is de naam van een plantengeslacht van de familie der korfbloemigen en onderscheidt zich door een half-bolvormigen kelk met over elkaâr liggende blaadjes, door gele, tongvormige, vrouwelijke randbloemen en tweeslachtige, trechtervormige schijfbloemen met een vijftandigen zoom en door een naakten vruchtbodem. De soorten van dit geslacht zijn kruiden, die in Midden- en Zuid-Europa groeijen. De merkwaardigste van deze is de bittere alant (inula helenium L.) met stengel-omvattende, eenigzins getande, eironde en gerimpelde, van onderen viltige bladeren. Haar wortel is onder den naam van radix helenii van ouds in de apotheek in gebruik. Die wortel is groot, bitter en specerijachtig en draagt groote, gesteelde wortelbladeren. De bloemen zijn groot en eindelingsch. Men heeft haar ook in ons Vaderland op vochtige plaatsen bij Almelo en elders gevonden.
Bijgaande afbeelding stelt een bloeijenden stengel (a) voor van de bittere alant op 1/3 van de natuurlijke grootte met een wortelblad (b) er achter. Een der randbloempjes zien wij in c, een der schijfbloempjes in d, en eene rijpe vrucht in e. Deze zijn 11/2 tot 2 maal vergroot.
De bittere alant was onder den naam van élévtov reeds aan Hippocrates bekend, en zij vervult bij Dioscorides eene belangrijke rol. De wortel bevat was, gom, inuline enz. De geneesheeren gebruikten dien bij hardnekkige verkoudheden, en vooral bij de veeartsen staat hij zeer in aanzien.
Andere alant-soorten zijn: inula germanica L. met een stengel ter hoogte van 4 tot 6 Ned. palm, met lancetvormige, van onder viltachtige bladeren, — i. salicina L., die wat minder hoog wordt, — i. brittanica L of lancetbladige alant met van onderen behaarde bladeren en ook in ons Vaderland groeijende, terwijl men i. bifrons L. uit de Pyreneën, i. grandiflora Wild. uit den Kaukasus, de behaarde alant (i. oculus Christi L.), ook bij ons voorkomende) en i. suaveolens Jacq. tot de sierplanten rekent.
