Adams (John) den 19den October 1735 te Braintree in Massachusetts geboren, was een van de grondleggers der Noord-Amerikaansche vrijheid. Gesproten uit een aanzienlijk Puriteinsch geslacht, dat reeds lang in die streken gevestigd was, onderscheidde hij zich reeds vóór den aanvang der Omwenteling als een ervaren regtsgeleerde.
In zijn geschrift “Geschiedenis van den oorsprong der oneenigheden tusschen Amerika en Engeland” verdedigde hij met kennis van zaken en met geestdrift de regten der koloniën. In 1774 werd hij door het gewest zijner geboorte afgevaardigd naar het Congres te Philadelphia, waar zijne welsprekendheid niet weinig bijdroeg tot het besluit, om de Koloniën tot een zelfstandigen en onafhankelijken Staat te verklaren. In het jaar 1777 vertrok hij naar Frankrijk, om met dit rijk een handelsverdrag tot stand te brengen, eene taak, die inmiddels door Franklin, met wien hij niet bijzonder was ingenomen, reeds voleindigd was. Drie jaren later, nadat hij bij het vaststellen der staatsregeling van Massachusetts belangrijke diensten bewezen had, begaf hij zich ten tweeden male naar Europa, vertoefde eene poos te Parijs, waar zijne onderhandelingen niet naar wensch slaagden, en spoedde zich vervolgens, als gevolmagtigd minister, naar Holland, waar het hem gelukte, de regering en het volk voor zijne goede zaak te winnen. Van hier keerde hij in 1782 naar Parijs terug en sloot er, ondersteund door Franklin, Jefferson, Jay en Laurens, den vrede met Engeland (3 September 1783).
In zijn vaderland teruggekeerd, om met zijne vrienden hechte grondslagen te leggen voor de zelfstandigheid van den nieuwen Staat, ontwaarde hij, dat er twee partijen tegen elkander over stonden. De eerste, die der foederalisten genaamd, verlangde een krachtig centraal bestuur, en de tweede, die der democraten, begeerde, dat ieder Staat zooveel mogelijk zijne zelfstandigheid zou bewaren. Adams koos met Washington de zijde der eerste, omdat eene belangrijke bondsmagt in de eerste tyden onmisbaar was, en toen de eerste presidents-keuze op Washington viel, werd Adams tot vice-president, en bij de aftreding van eerstgenoemde (1797) tot opvolger van dezen benoemd, lntusschen was de centralisatie minder noodzakelijk geworden, en tevens door de verbreiding van de denkbeelden der Fransche omwenteling in minachting gekomen. Ook was Adams in het oog van zijne eigene party niet yverig genoeg, om de centralisatie te handhaven. Om die reden werd hij bij zijne aftreding als president niet herkozen (1801). Jefferson behaalde de overwinning met de meerderheid van slechts ééne stem. Nu keerde Adams tot het ambteloos leven terug en overleed den 4den Julij 1825 op zijn landgoed Quincy in Massachusetts.
Zijn oudste zoon, Quincy Adams, den 11den Julij 1767 te Braintree geboren, vergezelde op elfjarigen leeftijd zijn vader naar Frankrijk, waar hij 18 maanden op eene school te Parijs doorbragt, en keerde in 1779 terug naar Amerika. Ook op de tweede reis zijns vaders naar Europa bleef hij niet achter, maar bezocht de Hoogeschool te Leiden en het Athenaeum te Amsterdam. Eeeds op zijn 144e ging hij als secretaris van den Amerikaanschen gezant Dana met dezen naar Petersburg, toefde hier twee jaren en bezocht op zijne terugreis Zweden en Denemarken. In 1783 bevond hij zich weder in zijn vaderland, en bezocht vervolgens met zijn vader Engeland en Frankrijk. Terwijl deze te Londen bleef, keerde hij naar Amerika terug, bezocht er het Harvard-collegie te Boston en werd vervolgens de kweekeling van een der meest beroemde advokaten van dien tijd — van Theophile Farsons te Newportburg. Washington, wien hij door Jefferson was aanbevolen, benoemde hem tot gezant in Holland en belastte hem met andere gewigtige zendingen, zoodat hij tot 1801 in Europa bleef. Door zijne eerlijkheid en bekwaamheid voldeed hij volkomen aan de wenschen zijner lastgevers. In Amerika teruggekeerd, werd hij tot lid van den Senaat van Massachusetts en vervolgens tot lid van het Congres gekozen. In de jaren 1809—1814 was hij gezant te Petersburg en de twee volgende jaren te Londen. Naar zijn vaderland teruggeroepen, bekleedde hij er van 1817 af gedurende 8 jaren de belangrijke betrekking van staats-secretaris en werd, na de aftreding van Monroe (1824), tot president der Vereenigde Staten gekozen. Zijn bestuur was weldadig voor Noord-Amerika, maar niet glansrijk. Hij werd in 1828 niet herkozen, maar moest wijken voor de democratische partij, die aan Jackson den voorzittersstoel bezorgde. Van 1830 tot 1848 werd hij negenmaal afgevaardigd naar het Congres te Washington, en hij stierf gedurende de zitting van den 12den Februarij 1848, door eene beroerte getroffen, als het ware op het slagveld.
