metalen geld, dat een bepaald gewicht, gehalte en waarde bezit en van staatswege gestempeld is. Als uitvinder der M. wordt genoemd koning Phidon van Argos in de 8ste eeuw v.
Chr. De schijfvormige gedaante, als de meest geschikte voor het dagelijksch gebruik, was reeds in de oudheid en is op enkele uitzonderingen na nog steeds in gebruik. Oorspronkelijk hadden de M. slechts op ééne zijde een stempel, later op beide zijden, terwijl men de hoofd- of voorzijde (avers), van de rug of keerzijde (revers) onderscheidde. Stond in den ouden tijd het vervaardigen van M. aan elk vrij, later hebben nagenoeg alle regeeringen, ter voorkoming van bedrog en ter bevordering der gelijkvormigheid van de in omloop gebrachte muntsoorten, het recht om te munten tot een monopolie gemaakt, echter zoo, dat ook bijzondere personen aan de van staatswege ingerichte en onder het toezicht der regeering staande of ook door rijksambtenaren bestuurde fabrieken kunnen laten aanmunten. Goud en zilver of een van beiden, als zich onderscheidende door een bijzondere vastheid van waarde en menige andere eigenschap, waardoor zij als ruilmiddel bijzonder geschikt zijn, worden algemeen (in Rusland van 1828—45 ook het platina) tot vervaardiging van dien M. gebezigd, die den grondslag vormen van het geheele overige muntstelsel, en standpenningen of standaardgeld heeten. Nevens het standaardgeld heeft men pasgeld of pasmunten, die of uit kleinere zilveren geldstukken, waarvan het zilver echter minder zuiver is dan van het standaardgeld, óf uit stukken van koper, brons, nieuw zilver enz. bestaan.
Yan deze muntsoorten zijn de negotie;penningen te onderscheiden, die vooral voor den groothandel en het buitenlandseh verkeer dienen en in het dagelijksch verkeer geen wettelijken koers behoeven te hebben. De standpenning bestaat uit eene bij de wet vastgestelde hoeveelheid edel metaal, wier innerlijke waarde tot eenheid van maatstaf dient ter afmeting van de waarde der andere muntstukken. Wat Nederland betreft, zie Muntwezen.
