Ongemanierd bn. bw. (-er, -st), geene manieren hebbende, lomp : plichten waaraan men zich heeft te onderwerpen, wil men niet voor ongemanierd doorgaan; toon en houding waren plomp en ongemanierd; het zijn ongemanierde jongens;
— bw. op lompe wijze: ongemanierd spreken;
— in zulke hooge mate als met goede manieren in strijd is : hij is ongemanierd lang gebleven; het heeft dan van morgen ongemanierd geregend, vreeselijk, erg;
— (zeew.) (van een schip) zijne bewegingen niet naar behooren kunnende uitvoeren. ONGEMANIERDHEID, v.