IJVERIG, bn. bw. (-er, -st), vurig, driftig, hartstochtelijk. van werkzame liefde vervuld : een ijverig prediker; een ijverig christen; zijn godsdienstplichten ijverig waarnemen;
— met toewijding werkzaam, vlijtig, arbeidzaam, naarstig : een ijverig scholier; hij legt zich ijverig op de studie toe;
— (bijb.) naijverig, jaloersch : God is een ijverig God.
