GODVERGETEN, bn. bw. (-er, -st), aan God niet meer denkende, goddeloos, snood: godvergeten booswichten;
— bw. (gemeenz.) in zeer hooge mate, gruwelijk hij heeft mij godvergeten slecht behandeld. GODVERGETENHEID, v. GODVERGETENSCH, bn. bw. (gemeenz.) goddeloos, in zeer hooge mate die jongen is zoo godvergetensch stom GODVERGETER, m. (-s), die God vergeet.
