m. (-en),
1. sterke drang, drift der (zinnelijke) natuur om te voldoen aan hetgeen zij begeert, passie (abstr. en concr.), soms met de gedachte dat men zich daardoor tot daden laat vervoeren die het verstand afkeurt, onstuimigheid in doen of in denken: de slaaf zijn van zijn hartstochten; zich door zijn hartstochten laten medeslepen (of beheersen), er aan toegeven;
zijn hartstochten bedwingen (of beteugelen), ze beheersen ; — met, zonder hartstocht (iets doen); — het spel is een verderfelijke hartstocht; vuige, lage, edele hartstochten ; — met betr. tot kunst: innerlijke gedrevenheid ;
2. onstuimige genegenheid, liefde: hij heeft een hartstocht voor dc muziek; — vurige liefde voor een persoon.
