het bij de afvalwaterzuivering verwijderen van fosfaten uit afvalwater. Het belang hiervan is de bestrijding van eutrofiëring van het oppervlaktewater.
Het defosfateren vindt meestal plaats nadat door bezinking en biologische oxidatie de organische afvalstoffen zijn verwijderd; dit wordt dan derdetrapzuivering genoemd. Door toevoeging van ijzeren/of aluminiumzouten of door kalkdosering worden onoplosbare verbindingen gevormd, die door bezinking afgescheiden worden van het water. Het te bereiken zuiveringsresultaat is afhankelijk van de dosering en de procesvoering, maar een concentratie van 1 mg fosfaat per liter of minder is bij een goede bedrijfsvoering te realiseren. Bij gebruik van ijzerzouten worden deze ook wel gedoseerd in de beluchtingstank waarin bacteriën voor de afbraak van organische stoffen zorg dragen, zodat geen aparte reactor nodig is. Defosfateren leidt steeds tot grotere hoeveelheden slib, waarvan de verwerking niet eenvoudig is. Naast het chemisch defosfateren is ook een biologische methode in ontwikkeling waarbij door variaties in de zuurstofconcentratie de groei van bacteriesoorten wordt bevorderd die veel fosfaat kunnen opslaan in hun cel.
Zwitserland, Finland en Zweden passen zeer veel defosfatering toe om eutrofiëring van hun meren te voorkomen.
In Nederland wordt o.a. in Elburg, Harderwijk en Steenwijk gedefosfateerd om de kwetsbare randmeren en plaatsen in Noordwest-Overijssel te beschermen.
