Tot de groep der stekelhuidigen, zoals de wetenschap ze noemt, behoren ook de zeesterren, die we ’s zomers wel eens (dood en uitgedroogd) kunnen aantreffen op het strand van de Noordzee. Zeesterren zijn stervormig gebouwd.
Ze hebben vijf puntig toelopende armen en lijken daardoor wel wat op sterren, zoals de mens ze altijd afbeeldt. Want in werkelijkheid zijn sterren natuurlijk niet ‘stervormig’ maar zijn het grote, ronde bollen vuur, net als de zon.Als een zeester pas uit het ei komt, zwemt ze vrij rond in zee. Al heel gauw echter verhuist het dier naar de bodem; naar de plaats dus waar het voor de rest van zijn leven zal blijven. Af en toe kruipt een zeester een beetje rond; soms begraaft het dier zich onder het zand maar meestal ligt het doodstil op de bodem.
In het lichaam van de zeester bevinden zich kleine buisjes, die gevuld zijn met water. Deze buisjes staan in verbinding met de ‘voetjes’ van de zeester, die uitmonden in kleine zuignappen. Met die voetjes verplaatst de zeester zich niet alleen maar ze haalt er ook door adem. Bovendien is het dier met die zuignapjes in staat de schelpen van oesters, mosselen en gapers open te breken. Met het vlees van die weekdieren voedt de zeester zich.
De mond van het dier bevindt zich aan de onderzijde van het lichaam. Zodra de zeester erin is geslaagd een mosselschelp open te breken, stulpt ze haar maag naar buiten en begint haar prooi te verteren. Zeesterren eten zoveel, dat ze grote schade kunnen aanrichten in oesterkwekerijen.
Sommige zeestersoorten hebben meer dan vijf armen. Dat zijn echter uitzonderingen. Tot de groep van de stekelhuidigen behoren behalve de zeesterren ook de slangsterren, de zee-appels, de zee-egels, de zeekomkommers en de zeelelies. De huid van de meeste stekelhuidigen is bedekt met min of meer scherpe stekeltjes.