Onder de prehistorie verstaan we die periode uit de geschiedenis van de mens, waarin hij zich van een bijna dierlijk wezen ontwikkelde tot een beschaafd wezen. De wetenschap rekent, dat de prehistorie eindigt op het ogenblik, dat de mens geschreven documenten gaat achter laten.
Dat is dus tevens het moment, waarop de ‘geschiedenis’ een aanvang neemt.Aan de hand van de stenen werktuigen, die de prehistorische mens in de bodem heeft achtergelaten, is de wetenschap in staat geweest de prehistorie te verdelen in tijdperken. Het eerste is het zg. Oud Stenen Tijdperk (of Paleolithicum), het tweede het Nieuw Stenen Tijdperk (of Neolithicum). Het Nieuw Stenen Tijdperk ging vooraf aan de drie Metaaltijdperken (koper, brons en ijzer), die reeds tot de geschiedenis behoren.
De prehistorische mens onderscheidde zich in uiterlijk van het dier, doordat hij rechtop liep en twee belangrijke ontdekkingen benutte: die van het vuur en die van het gebruik van wapens en werktuigen van steen. Hij leefde van de jacht en van het verzamelen van bessen, noten, enz. In de latere jaren van het Oud Stenen Tijdperk paste de mens zich aan zijn levensomstandigheden aan. O.m. ging hij met soortgenoten samenleven in grotten en spelonken, waarvan hij de muren versierde met schilderingen. Pas tussen 6000 en 5000 v. Chr. hield een gedeelte van de mensheid op met het zwervende bestaan en vestigde zij zich op vaste plaatsen in het Nabije Oosten.