Al duizenden jarenlang maakt de mens (bak)steen om zijn huizen te bouwen. De meeste stenen uit de Oudheid werden in de zon gedroogd.
Ze werden gemaakt van leem, dat meestal met stro werd vermengd om de steen steviger te maken. 5000 jaar geleden al kwamen de steenmakers tot de ontdekking, dat ze hun produkten veel steviger konden maken door ze in een oven te bakken in plaats van ze in de zon te drogen.In de zon gedroogde steen wordt ook tegenwoordig nog op tal van plaatsen in de wereld gebruikt. In moderne landen echter is deze methode reeds lang in onbruik geraakt en worden stenen alleen nog maar gebakken.
Eeuwen geleden werden er al stenen gemaakt.
De ‘modder’ die voor de vervaardiging van baksteen wordt gebruikt, bestaat uit een bepaald soort klei, uit water en uit een beetje zand. Soms wordt die modder in vormen geperst; soms ook worden er lange stroken van vervaardigd, die later in afzonderlijke stenen worden gesneden. De aldus gemaakte stenen worden eerst gedroogd en daarna gebakken. De temperatuur in een steenoven loopt wel eens op tot meer dan 1000° C. Als de stenen uit de oven komen, zijn ze buitengewoon hard geworden.
Er zijn allerlei soorten baksteen. Sommige zijn vuurvast, andere zijn geglazuurd. Geglazuurde stenen zijn bedekt met een laagje, dat hun oppervlak zo glad maakt als glas. Vuurvaste stenen bevatten een bepaalde hoeveelheid kiezelzuur.
Bakstenen hebben allerlei voordelen, die ze geschikt maken voor de bouw. Ze worden niet aangetast door insekten; ze zijn vrij goed bestand tegen vuur en ze zijn onaantastbaar voor weer en wind. Bakstenen gebouwen hebben meestal een zeer lange levensduur.