Grieks wijsgeer (ca 490 - ca 430 v. Chr.), was een leerling van Parmenides.
Hij bezigde in zijn prozaschriften reeds de vorm van samenspraken. Van zijn leerstellingen zijn slechts fragmenten bewaard. Hij was een aanhanger van de leer van de eenheid en onveranderlijkheid van het „zijn” en gaf daarvoor het indirecte bewijs, dat de hypothese van vele beweeglijke substanties tot tegenstrijdigheden leidt. Bekend zijn zijn bewijzen voor onmogelijkheid van de beweging. Zeno’s bewijzen richten zich tegen de veelheid van het zijn, tegen de realiteit van de ruimte en de betrouwbaarheid van de zintuiglijke kennis.Bibl.: uitg. der fragm. in: Die Fragmente der Vorsokratiker, griech. u. deutsch v. H. Diels, 6de dr. d. W. Kranz, I (1951), vgl. Zeno of Elea, a Text with Transl. and Notes by H.
D. P. Lee (Oxford 1936).
Lit.: J. Zafiropulo, L’école éléate (Paris 1950).
