ook practische zeevaartkunde genoemd, onderdeel van de stuurmanskunst, dat zich bezighoudt met de behandeling van schepen en bijbehorende uitrusting, voor zover zulks buiten het gebied der navigatie valt. Verschillende handboeken rekenen van de laatste ook het varen op rivieren, of in de nabijheid van land en ondiepten (z navigatie) met bijbehorend loden en loggen, de betonning en bebakening en de bepalingen op aanvaringen tot de zeemanschap, naast het seinen , de scheepssignalen, berekening van het brandstofverbruik e.d.
Voor het schip als zodanig omvat de zeemanschap de kennis van de scheepsstabiliteit, het daarmee verbonden beladen, uitvoeren van de verschillende manœuvres en het onderhoud van de stalen romp. Daarbij komen dan tevens de inrichting en het gebruik van tuigage, takels en ander touwwerk (z ook schiemannen), van rondhout en zeilen ter sprake; voorts van laadgerei, grondtakel, roer en stuurgerei (z roer en stuurgerei), brandblusmiddelen, ventilatie, davits, boten of sloepen en andere reddingsmiddelen.
