was de laatste koning uit de dynastie van David, die vóór de verwoesting van Jeruzalem en de wegvoering der Joden in de ballingschap over het zelfstandige rijk van Juda regeerde: 597-586 v. Chr.
Hij was de oom van de reeds in de eerste ballingschap weggevoerde koning Jojachin (Jechonias); zijn naam luidde vóór zijn troonsbeklimming Mattanja. Hoewel door de Chaldeeën op de troon geplaatst, conspireerde hij met de Egyptische pharao’s Psammetichus II en Hofra. De straf, die hem na de verovering van Jeruzalem door de Chaldeeën getroffen heeft, was buitengewoon wreed (vgl. 2 Kon. 25 : 7). De naam betekent „Jahwe (de Here) is mijn gerechtigheid”. Een zinspeling op deze betekenis wordt aangetroffen in Jer. 23 : 6 en 33 : 16. De bedoeling van de profeet is, dat de Messiaanse Koning al datgene zal doen en zijn wat deze toen nog regerende koning ondanks zijn naam te schande had gemaakt.
