komt vooral veel voor bij varkens. Meestal ontwikkelen zich tijdens de ziekte in de huid enigszins vierkante vlekken; deze zijn, door overvulling der bloedvaten ter plaatse rood van kleur en liggen iets boven het niveau van de niet aangetaste huidgedeelten: de vlekken zijn dus te zien en te voelen.
In de zeer acute dodelijke gevallen kan het ziekteverloop zo snel zijn, dat de vlekken zich niet hebben kunnen ontwikkelen. Soms verloopt de vlekziekte chronisch; meestal ontstaat dan een ontsteking van de hartekleppen.De verwekker, een kleine bacil, Erysipelothrix rhusiopathiae, kan soms ziekte bij andere dieren veroorzaken (o.a. gewrichtsontsteking bij lammeren, infecties bij vogels). Ook de mens is gevoelig; meestal ontstaat de infectie na verwondingen, opgelopen tijdens het verrichten van sectie bij varkens, het werken met levende vlekziekteentstoffen enz. De plaatselijke ontsteking kan vrij ernstig zijn en gepaard gaan met algemene ziekteverschijnselen.
Zowel bij mens als dier beschikt men over twee uitstekende behandelingsmethoden nl. toediening van immuunserum of van penicilline (zonodig gecombineerd). Varkens kunnen voorbehoedend worden ingeënt, hiervoor bestaan verschillende zeer wel bruikbare methoden.
De vlekziektebacil komt in de natuur vermoedelijk vrij veel voor, hij is aantoonbaar in het darmstelsel van gezonde varkens, in de bodem, in water o.a. op vissen; infecties bij de mens na verwondingen aan de punten van scherpe vinnen zijn bekend.
PROF. DR J. JANSEN
Lit.: Hutyra-Marek-Manninger, Special Pathology and Therapeutics of the Diseases of Domestic Animals (1946); Tijdschr. v. Diergeneeskunde (div. jaarg.).
