Reeds van oudsher heeft men getracht vis langer houdbaar te maken, bijv. door drogen (zo wordt uit kabeljauw stokvis bereid), door zouten (pekelharing, steurharing, z haringvisserij, zoute vis = gezouten kabeljauw) of door zouten en drogen (klipvis, van kabeljauw). In later tijd is ook het steriliseren toegepast: zalm en sardine in blik.
In Nederland heeft zich sedert Wereldoorlog II ook een belangrijke conservenindustrie ontwikkeld met een export ter waarde van 21 millioen gulden in 1952; als vis wordt vnl. gebruikt haring en makreel. Om vis lange tijd vers te houden wordt zij tegenwoordig ook bij lage temperatuur bevroren en opgeslagen. Om de houdbaarheid voor enige tijd te verlengen, wordt de vis ook in azijn gelegd (gemarineerde haring) of gerookt (bokking, z haringvisserij, aal en makreel.)
