het galvanisch bedekken met nikkel, geschiedt meestal in zwakzure baden, bijv. met nikkelammoniumsulfaat en citroenzuur en met nikkelanoden. Soms worden koolanoden als onoplosbare anoden gebruikt, waarbij het bad regelmatig met nikkelzout moet worden aangesterkt.
De toelaatbare stroomdichtheid is niet hoger dan 0,5 amp./dm2. De laatste tijd past men echter snelnikkelbaden toe, welke iets sterker zuur zijn en stroomdichtheden tot 1,5 amp./dm2 en zelfs hoger toelaten. Lang bekend is in dit opzicht het bad van Watts met 240 g/l nikkelsulfaat, 7 aq., 20 g/l nikkelchloride, 6 aq. en 20 g/l boorzuur. Men gebruikt ook glansnikkelbaden, waarvan de glanzende nikkelneerslagen echter vaak bros en hard zijn en minder goed hechten.Men kan geen nikkel op nikkelondergrond neerslaan; valt de stroom bij het vernikkelen uit, dan doet men goed eerst alkalisch te verkoperen en daarna verder te gaan met vernikkelen. De hechting op ijzer en messing is goed, al is het vooral bij ijzer beter eerst alkalisch en desgewenst nog zuur te verkoperen voor het vernikkelen. Koper is direct te vernikkelen, zink'daarentegen niet, tenzij in speciale zinkvernikkelingsbaden. Gewoonlijk wordt het zink of koper ontvet, vervolgens nog alkalisch verkoperd en daarna vernikkeld.
De nikkellaag is geelachtig wit van kleur en wordt bij ouder worden sterker geel. Desgewenst kan dit worden ondervangen door een uiterst dunne laag (bijv. 0,75 /t) Rhodium er op neer te slaan, waardoor een bestendig zilverwit uiterlijk (bijv. voor lichtreflectoren) wordt verkregen (z ook galvanotechniek).
