graaf van Gyarmat en Kékkö (1551 - Esztergom 26 Mei 1594), is de eerste Hongaarse volksdichter die door zijn poëzie een beroemde naam heeft verworven, streed voor den pretendent Békési tegen Stephanus Bathory en trad vervolgens in dienst van den koning. In 1589 verliet hij zijn vaderland, maakte een tijd van grote armoede mee, waarin hij als paardenkoopman de kost moest verdienen, keerde in 1594 terug en sneuvelde bij de bestorming van Gran (Esztergom).
Hij kende een groot aantal oude en nieuwe talen. Zijn letterkundig werk verraadt in de eerste plaats de invloed van de Nieuwlatijnse dichters Angerianus en Marullus. Zijn godsdienstige gedichten zijn uitgegeven door zijn leerling, den dichter Johann Rimay (15731632); de 14de uitgaaf verscheen in 1790 te Radvanyi. Zijn bevallige minnedichten, de zgn. ,,bloemenliederen”, zijn eerst in 1874 te Radrany ontdekt. De beste uitgave van zijn gezamenlijke gedichten is die van Szilady (1879).
