graaf van Engels staatsman (Londen 13 Apr. 1593 12 Mei 1641), behoorde tot 1628 tot de oppositie in het Parlement tegen Jacobus I en Karel I; in 1627 werd hij zelfs gevangengenomen, omdat hij weigerde deel te nemen aan een gedwongen lening.
Maar toen een door hem ontworpen toenadering tussen Parlement en Koning mislukte, schaarde hij zich (uit welbegrepen eigenbelang of uit overtuiging ?) aan de zijde van Karel I en werd weldra een der krachtigste steunpilaren van ’s konings politiek. In 1633 werd hij lord, regeerde als al zijn voorgangers: de Ieren geknecht en zwaar belast, met vaak confiscatie van grond, maar in goede verstandhouding met het Parlement in Dublin. Toen Karel moeilijkheden kreeg met de Schotten, en het Engelse leger verslagen werd, riep Karel Strafford naar Engeland waar hij een jaar lang Eerste Minister was. Hij ried aan het Engelse Parlement bijeen te roepen om daarvan steun te krijgen. Het Lange Parlement klaagde onmiddellijk Strafford aan en liet hem arresteren (11 Nov. 1640). Eerst 22 Mrt 1641 begon zijn proces voor het Hogerhuis, als hooggerechtshof, met de aanklacht, dat hij de koning tot onwettige middelen had geraden. Strafford verdedigde zich moedig en met talent. Toen het bleek, dat hij geen wet had geschonden, werd een bill of attainder tegen hem voorgesteld (21 Apr.): dat hij verantwoordelijk was voor ’s konings politiek tegen het Engelse volk. Lageren Hogerhuis gaven hun toestemming en Karel tekende, hoewel hij nog juist Strafford alle steun had toegezegd. Twee dagen later werd hij onthoofd. Hij behoort tot de grote staatslieden van Engeland en zijn bedoelingen waren eerlijk, maar zijn mening, dat de macht, in handen van de vorst, moest worden versterkt, had op dat ogenblik geen toekomst.
Lit.: Strafford’s Letters and Correspondence (uitg. door Knowler, 2 dln, 1739); Papers Relating to Th. Wentworth, Camden Society (1890); E. Go op er, Life of Strafford (London 1886); Traill, Lord Strafford (London 1889); R. Browning, Life of Strafford (London 1892); H. O. Grady, Strafford and Ireland (2 dln, 1923); J A. R. Marriott, The Crisis of Engl. Liberty (1930); G. V. Wedgwood, Strafford (1943).
