laudamus (Lat.: U God loven wij) is een plechtige lofzang der Latijnse Kerk, waarmede in het Breviergebed in de regel de Metten eindigen en dat als dankgebed tot besluit van kerkelijke feestvieringen en bij andere bijzondere gelegenheden wordt gezongen. Hij bestaat uit drie delen: een reeks liturgische teksten met een lofprijzing van de H.
Drievuldigheid, een lofzang tot Christus, en een aantal smeekgebeden, vnl. ontleend aan de psalmen (Ps. 27 : 9; 144 : 2; 32 : 22; 30 : 2). Volgens een middeleeuwse legende zouden Ambrosius en Augustinus samen deze lofzang hebben opgesteld na Augustinus’ doopsel te Milaan; vandaar spreekt men wel van de Ambrosiaanse hymne. In werkelijkheid is hij langzamerhand uit reeds bekende teksten samengesteld. De huidige redactie is waarschijnlijk het werk van Niceta, bisschop van Remesiana (gest. 414).Lit.: P. Cagin, Te Deum ou Illatio (1906); A. E. Burn, The Hymn Te Deum and its Author (1926); A. Baumstark, Te Deum u. eine Gr. griech. Abendhymnen (in: Oriens christianus 1937).
