koning van Noorwegen (Faröereil. ca 1150 - Bergen 3 Mrt 1202), begaf zich, tot priester gewijd, in 1176 naar Noorwegen. Daar stelde hij zich, voorgevende een - onechte - zoon te zijn van koning Sigurd Haraldszoon, aan het hoofd van de „Birkibeinar” (bastbenen, zo genoemd naar hun schamele uitrusting), werd in het Trondhjemse als koning erkend, en versloeg in 1184 de door adel en clerus op de troon verheven Magnus Erlingszoon, bij Finsreite.
Ook later had hij te kampen met verzet van de bisschoppen. In 1194 sprak de paus de ban over hem uit, en in 1198 het interdict over zijn rijk. In Swerrirs „saga” zijn enkele zijner redevoeringen bewaard; op zijn instigatie vervaardigde een hem welgezind geestelijke een strijdschrift tegen de bisschoppen.Lit.: F. Paasche, Kong Sverre (19232).
