Duits kunsthistoricus (Dantzig 7 Sept. 1798 - Wiesbaden 20 Mei 1875), was rechterlijk ambtenaar. In 1866 vestigde hij zich te Wiesbaden.
Zijn hoofdwerk is Die Geschichte der bildenden Künste (7 delen 1843 -’64), waarin hij de ontwikkeling van de kunst bij alle volken behandelt in samenhang met cultuur en geschiedenis. Hij zag de kunst als een noodzakelijke geestelijke uiting en nam stelling tegen de materialistische richting van Semper, die kunst uitsluitend uit materiaal, techniek en doel wilde verklaren.Lit.: W. Lübke, K. S. (1879); E. Heidrich, Beitr. z. Gesch. und Methoden der Kunstgesch. (1917); W. Waetzoldt, Deutsche Kunsthistoriker (1924).
