was bij het beleg van een vesting een bijzondere wijze van beschieting, waarbij de daartoe gebruikte batterijen, meestal van houwitsers, waren opgesteld in het verlengde van de facen der bastions of van de takken van de bedekte weg, ten einde deze te enfileren en het daar aanwezige geschut van de verdediger te vernielen. De projectielen werden onder zodanig gekromde banen verschoten, dat zij na het treffen verscheidene sprongen maakten.
Vauban paste het eerst ricochetbatterijen toe bij zijn sappen-aanval op Philipsburg in 1688, maar ongeveer tegelijkertijd bracht hij in de door hem nieuw gebouwde vestingen gekazematteerde opstellingen voor het geschut aan, waardoor de nadelen van het ricochetvuur werden veronzijdigd. Dit vuur is door Vauban bij het beleg van Ath in 1697 en door zijn opvolgers in de 18de eeuw nog meer verbeterd en het heeft in hoge mate bijgedragen, om het gebastionneerde stelsel van vestingbouw te verlaten en door andere systemen te vervangen, waarvan vooral het polygonale stelsel zich tot in het begin der 20ste eeuw heeft kunnen handhaven.
