Duits rechtshistoricus (Breslau 16 Sept. 1848 - Heidelberg 12 Dec. igi 1), promoveerde in 1870 te Berlijn en werd in 1875 hoogleraar te Zürich, daarna professor in het Romeinse recht te Amsterdam (1878). In 1882 veranderde hij, na zijn overgang tot het Protestantisme, zijn geslachtsnaam Cohn in Conrat, en onder deze werden sedert zijn werken uitgegeven.
In 1907 trad Conrat als hoogleraar af. Eerst verbleef hij geruime tijd in Italië, waar hij oude archieven doorzocht op het terrein van zijn studie: de geschiedenis van het Romeinse Recht in het begin der middeleeuwen tot ca 1100. Daarna vestigde hij zich te Heidelberg.
Bibl.: Hoofdwerken: Geschichte der Quellen und Literatur des römischen Rechts im früheren Mittelalter (1891); Breviarium Alaricianum, Römisches Recht im fränkischen Reich in systematischer Darstellung (1903); Entstehung des West-Gothischen Gaius (1905) ; Der West-Gothische Paulus (1907).
Lit.: Gedenkboek Athenaeum en Univ. v. Amsterdam (1932); H. Kantorowicz, Max C. und die mediävistische Forschung, Ztschr. d. Savigny-Stiftung für Rechtsgesch.
R. A., dl 33 (1912), blz. 416-473; over zijn eigenaardige persoonlijkheid: Quack, Herinneringen, blz. 362 v.
