aldus genoemd naar de aanvangswoorden van deze bepaling (Cod. Just. 5. 9. 6) uit het jaar 472 n.
Chr., bevat de regeling dat de hertrouwende echtgenoot aan de echtgenoot uit het tweede of volgend huwelijk door schenking of bij testament niet meer kan doen toekomen dan het kleinste deel dat een der kinderen uit het eerste huwelijk krijgt. De bedoeling is de kinderen uit het eerste huwelijk te beveiligen tegen al te grote vrijgevigheid van de hertrouwende ouder jegens de nieuwe echtgenoot. Deze regeling is in de 16de eeuw ook in Nederland ingevoerd en in hoofdzaak nog te vinden in art. 236 B.W.
