Onder de mediumieke phaenomenen in het midden der 19de eeuw, tijdens de opkomst van het spiritisme, nam het leischrift, ook wel direct schrift genoemd, een voorname plaats in. Hierbij werd schrift geproduceerd langs, naar beweerd werd, supranormale weg: de spiritisten beschouwden het als geschreven boodschappen uit de geestenwereld.
Men vond het op een lei, die door het medium onder de tafel gehouden werd, of, in zijn volmaaktste vorm, ontstond het op de binnenzijde van twee op elkaar gebonden leien, waar men een stukje griffel of ander schrijfmateriaal tussen had gelegd. Beroemde mediums voor leischrift waren vooral Slade en Eglington. Beider prestaties hebben weinig waarde, vooral de laatste is herhaaldelijk op bedrog betrapt. Sinds Hereward Carrington aantoonde, dat er bijna tachtig verschillende trucs bestonden, het directe schrift langs bedrieglijke weg te produceren, is de realiteit van het verschijnsel meer dan dubieus geworden. Vooral daar het later nimmer onder strikte voorwaarden is tot stand gebracht. In critiekloze spiritistische kringen is het desalniettemin nog altijd een zeer gewild bravourstukje der pseudomediums.Lit.: Hereward Carrington, Physical phaenomena of Spiritualism (1908); P. Gibier, Le spiritisme, Fakirisme Occidental (2de dr. 1889); R. Hodgson, Mr. Daveys Invitations by conjuring of Phaenomena sometimes attributed to Spirit Agency, Proceedings S. P. R., VIII (1892), 253; Possibilities of Mal-Observation and Laps of Memory, Proc. S. P. R., IV 1886/87), 381.
