Zwitsers staatsrechtsgeleerde (Bern 1 Aug. 1768 - Solothurn 20 Mei 1854), kleinzoon van de physioloog en dichter Albrecht von Haller, was na de Fransen de Bonald* en de Maistre de begaafdste en energiekste verkondiger van het contra-revolutionnaire, katholieke en legitimistische staatsrecht. Van 1795-1798 was hij secretaris van de Raad van Bern; na de oprichting der Helvetische republiek trad hij in Oostenrijkse staatsdienst; was van 1806-1817 professor in het staatsrecht en de geschiedenis te Bern en van 18141820 lid van de Grote Raad.
In 1816 begon de uitgave van zijn beroemde Restauration der Staatswissenschaft (6 dln, tot 1834), waarin hij een volkomen privaatrechtelijke opvatting van het staatsrecht verdedigde. Ofschoon zelf een echt 18de eeuws rationalist, oefende hij daardoor grote invloed uit op het ontstaan der politieke romantiek in Duitsland. Tot het Katholicisme overgegaan, kwam hij in 1820 in strijd met zijn eigen richting in het conservatieve Bern. Hij moest het land ruimen en kreeg in 1825 onder Karei X een betrekking aan het ministerie van buitenlandse zaken te Parijs. Van 1834-1837 was hij lid van de Grote Raad van Solothurn.Lit.: Meinecke, Weltbürgertum und Nationalstaat (1928); v. Sonntag, Die Staatsauffassung Karl Ludwig v. Hallers (1929).
