Frans beoefenaar van het publieke recht en deelnemer, in woord en geschrift, aan de Franse politiek (Toulouse 9 Juni 1874), werd na een hoogleraarschap in Montpellier in 1913 professor in het Staatsrecht te Parijs. Van 1919-1927 tevens Kamerlid, maakte hij in 1922 deel uit van de Franse afvaardiging naar de Volkenbond.
Vooral ook door zijn regelmatige medewerking aan de Temps heeft hij op politiek gebied grote bekendheid verkregen. Zijn werkzaamheid ligt minder op zuiver theoretisch terrein, dan op dat der practijk van de staatsrechtelijke vraagstukken en verhoudingen. Van 27 Jan. 1941 tot 26 Mrt 1943 was hij minister van Justitie in de regering van Vichy.Bibl.: L’introduction du règne parlementaire en France sous Louis XVIII et Charles X (1904); Le pouvoir exécutif dans la République (1906); Les institutions politiques de l’Allemagne (1915) ; Le problème de la compétence dans la démocratie (1919) ; La crise de la démocratie contemporaine (1931); Traité élémentaire de droit constitutionnel (laatste druk 1933 met Paul Duez) ; Essai sur le travail parlementaire et le système des Commissions ( T934) > Le gouvernement de la France (laatste druk 1939); Provinces (pour construire la France de demain) (1941).
