Noors dichter (Bergen 22 Dec. 1807 Oslo 21 Oct. 1873), werd in 1840 lector, in 1846 hoogleraar in de wijsbegeerte te Christiania. Hij leefde in een tijd van gisting op staat- en letterkundig gebied.
Hij sloot zich aan bij de Deense cultuur en stond daardoor in scherpe tegenstelling tot Wergeland. Het is de zgn. stumpefeiden, zo genoemd naar de stumpen of epigrammen, die Wergeland en Welhaven tegen elkander schreven. Het gedicht Norges damring, waarin hij het kleinburgerlijke karakter van het Noorse cultuurleven geselde, lokte een nieuwe strijd uit (deemringsfeiden). Een milde weemoedige toon klinkt, vooral in zijn latere gedichten, door zijn lyriek heen.Bibl.: Henrik Wergelands digtekunst og polemik (1832); Norges daemring (1834); Digtets and (1845); Ewald og de norske digtere (1863); Holberg (1854); Samlede Skrifter (8 dln, Christiania 1867-1869).
Lit.: A. Löchen, J. S. W.’s liv og skrifter (1900); G. Gran, J. S.
W., 2de dr. (Christiania 1922, Norske Folkeskriften, 46); I. Handagard, J. S. W., liv og digtning, 2de dr. (Stavanger 1926).
