Italiaans staatsman (Mantua 18 Oct. 1873), sloot zich reeds vroeg aan bij de socialistische beweging, waarvan hij met Bissolati* de gematigde richting der reformisten voorstond. In Wereldoorlog I was hij voorstander van interventie aan de zijde der Geallieerden.
In 1916 werd hij minister van Arbeid, in 1920 minister van Oorlog, later van Financiën. Na de verkiezingen van Mei 1921, waarbij hij een kortstondig verbond met de fascisten sloot, vormde hij zelf een kabinet, dat beheerst werd door de Katholieke Volkspartij en vooral door haar stichter, don Luigi Sturzo, die er zelf geen zitting in had. De déconfiture van de Banca di Sconto was aanleiding tot zijn val (Febr. 1922) en aan het einde van hetzelfde jaar, toen Mussolini* de macht had gegrepen, trok hij zich uit het politieke leven terug om niet eerder voor het voetlicht te treden dan in Juni 1944, toen hij door de Geallieerden goed werd bevonden om als opvolger van Badoglio* een regering in bevrijd, doch bezet Italië te vormen. De moeilijkheden, waarmede hij te kampen had, waren vele. De socialisten en communisten verweten hem zijn vroegere toegevendheid jegens het fascisme en verdachten hem er van de monarchie te willen handhaven. Het feit, dat hij ten slotte afhankelijk was van de bezetters van het land, maakte zijn taak niet gemakkelijker.
Na de bevrijding van het N. des lands (Mei 1945), maakte hij plaats voor de partisanenleider Parri. Op 8 Mei 1948 werd hij tot voorzitter van de Senaat gekozen.Bib!.: La finanza e i suoi problemi (1903); Le vie nuove del socialismo (1907); Dal socialismo al fascismo (1924); Dieci anni di politica (1924); Leonida Bissolati, il movimento socialista italiano (1928); Mazzini, triumvire della Repubblica Romana (1937).
