(Lat.: tussenkomst) was in het oude Rome de bevoegdheid van een magistraat om tegen een handeling van een magistraat met gelijke of lagere bevoegdheid (potestas) verzet aan te tekenen en deze daardoor ongeldig te maken of te verhinderen. Ten aanzien van lagere magistraten spreekt dit vanzelf.
Tussen gelijkgerechtigde collega’s (bijv. tussen twee consuls) was de intercessio belangrijk uitvloeisel van het beginsel der collegialiteit, bestemd om ambtsmisbruik te verhinderen. Slechts tegen maatregelen van een dictator was intercessio onmogelijk, omdat hij geen gelijkgerechtigde collega naast zich, laat staan iemand boven zich had.Een bijzondere vorm van intercessio was het veto-recht der volkstribunen.
Lit.: Ernst Meyer, Römischer Staat und Staatsgedanke(1948).
