zijn complexe zuren met grote anionen, opgebouwd uit verschillende oxyden, in tegenstelling tot de isopolyzuren, die uit één soort oxyde bestaan, zoals de bichromaten, silicaten, vele wolframaten enz. Het meest bekend zijn de heteropolyzuren van wolfraam en molybdeen met arseen, borium en silicium.
Daar zij vaak onoplosbare verbindingen geven, zijn zij van belang in de analytische chemie. Door het röntgenonderzoek is ons inzicht hier, evenals bij de silicaten, sterk verbeterd. Voorbeelden zijn het phosphormolybdeenzuur (NH4)3 [P Mo„ O40] 24 H2O. Hierin is het phosphor-atoom omgeven door een tetraëder van zuurstofionen, die ook weer een deel uitmaken van zuurstofocta iders rondom demolybdeen-ionen. Silico-wolfraamzuur is H4| SiW12O40].
