heet in de versterkingskunst het flauw hellende talud van de verdedigingswal, gelegen langs de bedekte weg of contrescarp van een vesting of fort. De flauwe helling dient zowel tot gedeeltelijke opvulling van de dode hoek voor de hoofdwal als tot een goede bestrijking met vuur van de buitenzijde van het vestingwerk.
Om de aanvaller de nadering over het meestal brede glacis te belemmeren, was dit vroeger dikwijls met laag struikgewas beplant, later vervangen door prikkeldraadversperringen, waarin afsluitbare doorgangen voor het doen van uitvallen. Ook was daartoe het glacis, althans bij vestingen in hoog terrein, ondermijnd (Maastricht en Bergen op Zoom).
