is een projectiel, dat zijn ontstaan dankt aan het verlangen in de loopgraafoorlog de handgranaat een grotere worpafstand te geven. Voor het verschieten bestaan 3 systemen:
1. de granaat is voorzien van een steel, welke in de geweerloop wordt geschoven (dit voldoet niet);
2. de granaat wordt geplaatst in een op de geweermonding bevestigde schietbeker; of
3. de granaat is voorzien van een holle steel welke somtijds direct om de loop, doch als regel om een op de monding bevestigde lanceerkoker wordt geschoven; de steel is voorzien van vinnen voor stabilisering tijdens de vlucht.
Zij worden verschoten met een scherpe patroon of met een bijzondere losse patroon. De werkzame dracht is slechts bij uitzondering groter dan ca 300 m. Een nieuwe belangrijke taak is ontstaan sinds men er in geslaagd is projectielen met zgn. holle lading te construeren, waarbij het doorslagvermogen van pantsers en muren vrijwel onafhankelijk is van de trefsnelheid. Een moderne geweergranaat met een gewicht van ca 0,6 kg (waarvan ca 50 pct springlading) doorboort pantsers van ca 20 cm en betonmuren van ca 50 cm dikte.
In Wereldoorlog II werden ook rook-, sein- en lichtgeweergranaten gebruikt, benevens aan Duitse zijde propagandagranaten voor het verspreiden van strooibiljetten boven de vijandelijke linies.
LUIT.-KOL. IR M. BRINKGREVE.
