behandelt de verborgen of koopvernietigende gebreken. Kwesties hierover zijn in Nederland, waar jaarlijks tussen de 2 en 3 millioen dieren worden verhandeld, aan de orde van de dag.
In Nederland bestaan geen afzonderlijke bepalingen voor verborgen gebreken, zoals dit in alle andere landen wel het geval is. Dieren vallen onder dezelfde bepalingen als levenloze zaken bij koop en verkoop, zoals die in het Nederlandse Burgerlijk Wetboek zijn opgenomen. De belangrijkste zijn de artt. 1493 t/m 1496, 1509 t/m 1512, 1517, 1527, 1529, 1540 t/m 1548 B.W.Volgens art. 1540 is de verkoper gehouden „tot vrijwaring wegens verborgen gebreken van het verkochte goed, die hetzelve ongeschikt maken voor het gebruik waartoe het bestemd is, of die dat gebruik in dier voege verminderen, dat, bijaldien de kooper de gebreken gekend had, hij het goed óf in het geheel niet óf niet dan voor een minderen prijs gekocht zoude hebben”.
Zodra dus een koper van een dier een gebrek meent te bespeuren dat hem recht kan geven tot teruggave van het dier en het terugontvangen van de koopsom, moet zijn dierenarts uitmaken, dat er een ernstig gebrek is, dat verborgen was bij de koop en aanwezig was vóór of tijdens de koop. Men begrijpt dat het antedateren vooral tot voor de koop vaak grote moeilijkheden geeft. Aan de diagnostiek van de dierenarts worden de hoogste eisen gesteld. Wordt een koopkwestie niet in der minne geschikt, dan moet de rechter uitspraak doen. Een dergelijke procedure duurt vaak lang en kan zeer kostbaar zijn. „Wie pleit om een koe, geeft er een toe” en „Wie pleit om een paard, houdt de staart” zijn uitdrukkingen die niet zo maar zijn ontstaan!
PROF. DR J. A. BEYERS.
