Weens toneelspeler (Wenen 1 Juni 1790 - Pottenstein 5 Sept. 1836), trad van 1808 af op en werd in 1828 schouwburgdirecteur; vooral ook als toneelschrijver is hij bekend geworden. Aanvankelijk schreef hij toverkluchten zoals Der Barometermacher auf der Zauberinsel (1823) en Der Diamant des Geisterkönigs (1824); later eenvoudige, populair gehouden stukken als Der Alpenkönig und der Menschenfeind (1828), pessimistisch gebaseerd en zijn beste, rijpste werk Der Verschwender (1834).
Vooral dit laatste schildert met lichte weemoed de nietigheid van aards geluk en de tevredenheid van hen. die bescheiden eisen aan het leven stellen. Raimund’s toneelstukken vertonen op deze wijze duidelijk hun samenhang met de „Biedermeiertijd”, waarin zij geschreven zijn.Lit.: H. v. Wolzogen, R. (1906); K. Fuhrmann, R.’s Kunst und Charakter (1913); R. Smekal, Grillparzer und R. (1920). Algemeen: W. Bietak, Das Lebensgefühl des Biedermeier in der österr.
Dichtung (1931); M. Kindermann, R. (1940).
